Tak sobie myślę, że skoro już abp Jędraszewski pochylił się z taką troską nad narodem narażonym na skażenie „tęczową zarazą”, powinien przy okazji owego pochylenia zatroszczyć się również o tę jego część, która została skrzywdzona przez kler, wypłacając w swojej diecezji odszkodowania pokrzywdzonym. Jakiż byłby to piękny przykład ewangelicznej miłości bliźniego...
Wiele warszawskich restauracji wywiesiło na swoich drzwiach naklejki "Tu jesteś u siebie, bo miłość nie wyklucza", w reakcji na nalepkę "Strefa wolna od LGBT" dodaną do wydania jednego z prawicowych tytułów. Sąd wydał wyrok zabraniający dystrybucji naklejki „Strefa wolna od LGBT”. Wyrok został zignorowany…
W Szczecinie ksiądz został zaatakowany w zakrystii przez (jak się później okazało) trójkę notowanych już, nietrzeźwych zbirów – został uderzony, poturbowany, oberwał też kościelny. Według Polsat News, na podstawie relacji poszkodowanych, najpierw napastnicy mieli domagać się ornatów i różańców. Mieli chcieć też odprawić mszę ze ślubem - jeden z nich miał się zastanawiać, czy ma przy sobie obrączki. Nieco więcej „światła” na tę sprawę rzuciła telewizja publiczna w programie informacyjnym o 17 informując, że miało dojść do profanacji świątyni, ponieważ ów ślub, którego bandyci mieli udzielać, miał być ślubem gejowskim. Czytałem i oglądałem wypowiedzi zaatakowanego księdza, komunikat kurii szczecińskiej, włączyłem nawet informacje Telewizji Trwam ciekawy, jak oni tę sprawę przedstawią – nie było w nich ani słowa o ślubie gejowskim…
Kilka dni temu Biedroń na spotkaniu przedwyborczym mówił o „zmienianiu oblicza kraju” – Madzia Ogórek zatrzęsła się w telewizji publicznej z oburzenia, bo zdaniem biedaczki naigrawał się ze słów papieża Jana Pawła II, wypowiedzianych przez niego czterdzieści lat temu na Placu Defilad w Warszawie…
Przy okazji wczorajszego piętnastominutowego obcowania z telewizją publiczną (niestety mama siłą przyzwyczajenia ogląda program informacyjny o 17) odkryłem dlaczego ojciec dyrektor stwierdził onegdaj podczas zlotu swoich bojówek na Jasnej Górze, że telewizja publiczna pokazuje plugastwo. I ja się z nim ten pierwszy i może jedyny raz zgadzam, bo na własne oczy i uszy owego plugastwa doświadczyłem…
- Przytoczę taki obrazek obyczajowy, który moim zdaniem dobrze ilustruje to, co się teraz dzieje w polskiej polityce – powiedział onegdaj Gustaw Holoubek poproszony przez "Charaktery" o skomentowanie ówczesnej sytuacji politycznej w kraju. - W jednym z teatrów na próbie Kalina Jędrusik zapaliła papierosa. Na scenie nie wolno palić papierosów. Zbliżył się strażak i powiedział: „Proszę zgasić papierosa, bo tu nie wolno palić”. A Kalina jak Kalina – z wdziękiem odparła: „Odpier… się, strażaku”. I on strasznie się zamyślił, poszedł za kulisy i tam trwał jakiś czas. Potem nabrał powietrza, wrócił na scenę, ale tam już nie było Kaliny, tylko Basia Rylska. On jednak tego nie zauważył, bo oczy zaszły mu bielmem z wściekłości, i krzyknął do Rylskiej: „Ja też potrafię przeklinać, ty k… stara!” Kompletnie zdumiona Basia pobiegła do Edwarda Dziewońskiego, który był reżyserem spektaklu, i powiedziała mu, że strażak zwariował, bo ją zwyzywał bez żadnego powodu. Dziewoński strasznie się zezłościł, poszedł do strażaka i powiedział: „A pan jest ch…!” Przy czym strażak na posterunku też już był inny. Więc tak wygląda życie polityczne w naszym kraju.
Podnosząc się z kucków wygrzmociłem kością ogonową w komodę z impetem, który w stojącym na niej akwarium wywołał tsunami tak spektakularne, że aż zamieszkująca je welonka sfajdała się z wrażenia. Szczęśliwie komoda, akwarium, welonka i moja część peryferyjna, choć nieco sponiewierane, wyszły z tego zdarzenia bez szwanku.
Mój przyjaciel obwieścił mi niedawno, że drugą połowę sierpnia zamierza spędzić z paczką znajomych na włóczędze po Portugalii.
- Wiesz, wypożyczymy auto i będziemy improwizować – powiedział.
- A powiedz Ty mi, w jakim języku zamierzasz tam improwizować? No bo przecież będziesz musiał porozumiewać się z autochtonami, a włoski podstawowy tam zdecydowanie przydatny nie będzie.
- Jakoś sobie poradzę – odpowiedział optymistycznie.
- Jakoś na pewno będziesz musiał. Może zrób tak, jak robi naród na zagranicznych wczasach.
- Czyli jak? – zapytał ostrożnie.
- Mów po polsku, ale powoli, wyraźnie i głośno, wtedy na pewno zostaniesz zrozumiany.
Obaj parsknęliśmy śmiechem.
Pięć lat temu, w takie jak dzisiejsze upalne popołudnie narodził się ten blog. Przypomniałem sobie o tym wczoraj i przeczytałem go całego od początku. Kilka razy uśmiechnąłem się do siebie, parę razy parsknąłem śmiechem, wiele razy zamyśliłem, ale generalnie podobało mi się to, co czytałem. Myślę, że nie tylko mnie, skoro w ciągu tych pięciu lat odwiedziło mnie niemal dwieście tysięcy Czytelników, co zaskoczyło mnie ogromnie, bo pisząc przede wszystkim dla samego siebie, by wyejakulować swoje myśli i emocje, nie sprawdzałem statystyk. Zetknąłem się w tym czasie z wieloma niezwykłymi ludźmi dryfującymi w odmętach Internetów, doświadczając od nich wsparcia i dobroci, za co jestem im ogromnie wdzięczny. Te znajomości trwają, bo wciąż z zainteresowaniem odwiedzam ich blogi, a oni odwiedzają mój, jak coś nowego w nim się pojawia. Jedna z blogowych znajomości zaowocowała nawet osobistym kontaktem, który trwa od ponad czterech lat, rozwijając się i stając coraz bliższym. Dziękuję H.
Sporo się u mnie od 12 czerwca 2014 r. zmieniło i niewiele zarazem. Nie wyszedłem za mąż, nie zmieniłem pracy, mieszkania również nie, przybyło mi za to kilka lat, kilka siwych włosów na głowie, kilka kilogramów, również rzeczywistość wokół mnie zmieniła się trochę. Szczęśliwie jednak mogę powiedzieć, że zarówno prywatnie, jak i zawodowo miewam się całkiem nieźle. I oby tak pozostało.
Pięć lat. Kawał życia. Ech… Pisząc „Prolog” nie przypuszczałem nawet, że blog przetrwa tak długo. Lubię to miejsce przez siebie stworzone, więc będę tu wracał...
Zataczając się zmierzali bohatersko w sobie tylko wiadomym kierunku i celu. Pan wyglądał na dość typowego przedstawiciela miejskiej elity, zwanej popularnie żulerią, pani jednak swoimi blond utlenionymi włosami, naczapierzonymi w fantazyjny czub, srebrnymi szpilkami, na których chyba tylko siłą doświadczenia utrzymywała chwiejną równowagę, srebrną spódniczką mini i takąż kusą bluzeczką zupełnie nie pasowała do stereotypowego wizerunku żulii, za to do mocno podstarzałej prostytutki idealnie. Przez głowę przemknęła mi myśl, że musiała być kiedyś piękną kobietą - wciąż była bardzo zgrabna, a jej zniszczona twarz nosiła jeszcze ślady niebanalnej urody. Uszminkowane na czerwono usta, doklejone rzęsy oraz chmura ciągnącego się za nią tandetnego, duszącego perfumu świadczyły o tym, że – kimkolwiek była – jakaś ambicja wciąż się w niej tliła…
Wszyscy ludzie, których dane nam było spotkać w życiu, którzy nas zafascynowali, to tak naprawdę odszczepione fragmenty nas samych - to obrazy wypartych przez nas treści psychicznych zwracane nam przez naszych bliźnich.
„Żeby jego jądra na zawsze pozostały bezczynne, a jej wagina pusta!” – takie oto urocze życzenie znaleziono zapisane na jednej ze ścian w Pompejach. Przyznać muszę, że Ci starożytni Rzymianie mieli fantazję…
- Patrzysz pan na te smugi chemiczne na niebie? – zagaił starszy pan, który mijając mnie zauważył, że spojrzałem w niebo. – Panie, to nie są żadne smugi kondensacyjne, to smugi chemiczne. Spójrz pan na nie – wskazał ręką na niebo. - Smugi kondensacyjne ciągną się za samolotem od stu do trzystu metrów i bardzo szybko w naturalny sposób znikają. To co pan widzisz tu na niebie, to smugi chemiczne, bardzo toksyczne. Zawierają między innymi bardzo toksyczny aluminium, który znajduje się również w szczepionkach. I brom. I kadm. Fluor. Ta chemia opada na gleby, uprawy roślinne, zwierzęta domowe pasąc się na łące jedzą te trucizny, rolnik zbiera uprawy z truciznami, a my to wszystko jemy. Trują nas panie! – straszy pan nieco się wzniecił, ale zaraz zniżył głos do poziomu prawie konspiracyjnego. – Rozpylają ten syf z samolotów! Jak pan będziesz miał auto pokryte pyłem, nie wierz pan, że to piasek z Afryki! Piasek z Afryki! W Polsce! - prychnął. - Nie wierz pan mediom. Oni tylko ogłupiają naród. To te rozpylane z samolotów chemikalia opadają i osiadają! A my to wszystko wdychamy! Trują nas panie! – podkreślił z emfazą. – Myślisz pan sobie, że wariat jestem, ale wpisz sobie pan w internecie chemtrejls. I depopulacja. Sprawdź pan sobie w internecie i sam zobaczysz… - dodał odchodząc.
Drogi Czytelniku życzę Ci wielu radosnych i niepowtarzalnych chwil w te Święta, serdecznych spotkań rodzinnych przy suto zastawionym stole, przyjaznych rozmów, miłych gestów i wszelkiej pomyślności. Spokojnych i zdrowych Świąt!
Choć moje dzieciństwo takie nie było, przyjemnie jest posłuchać o cichym, jasnym i złotym, zwłaszcza w tak znakomitym wykonaniu Iwony Hossy, w nieco nietypowej wersji z gitarą...
Duch Świąt Bożego Narodzenia jest duchem miłości. Pielęgnuj cenne chwile z rodziną i przyjaciółmi, odpręż się, uspokój swój umysł. Cokolwiek robisz i gdziekolwiek jesteś życzę Ci szczęśliwych i spokojnych Świąt wypełnionych ciepłem, śmiechem i radością.
Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech
i pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy.
O ile to możliwe, bez wyrzekania się siebie bądź na dobrej stopie ze wszystkimi.
Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie
i wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych, oni też mają swoją opowieść.
Unikaj głośnych i napastliwych – są udręką ducha.
Porównując się z innymi, możesz stać się próżny lub zgorzkniały,
zawsze bowiem znajdziesz gorszych i lepszych od siebie.
Niech twoje osiągnięcia, zarówno jak i plany, będą dla ciebie źródłem radości.
Wykonuj swą pracę z sercem, jakkolwiek byłaby skromna;
ją jedynie posiadasz w zmiennych kolejach losu.
Bądź ostrożny w interesach, na świecie bowiem pełno oszustwa.
Niech ci to jednak nie zasłoni prawdziwej cnoty.
Wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie życie jest pełne heroizmu.
Bądź sobą, zwłaszcza nie udawaj uczucia, ani też nie podchodź cynicznie do miłości,
albowiem wobec oschłości i rozczarowań ona jest wieczna jak trawa.
Przyjmij spokojnie, co ci lata doradzają, z wdziękiem wyrzekając się spraw młodości.
Rozwijaj siłę ducha, aby mogła cię osłonić w nagłym nieszczęściu.
Nie dręcz się tworami wyobraźni.
Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.
Obok zdrowej dyscypliny bądź dla siebie łagodny.
Jesteś dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy, masz prawo być tutaj.
I czy to dla ciebie jest jasne czy nie, wszechświat bez wątpienia jest na dobrej drodze.
Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek On ci się wydaje.
Czymkolwiek się trudnisz i jakiekolwiek są twoje pragnienia,
zachowaj spokój ze swą duszą.
Przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniach –
jest to piękny świat.
Bądź pogodny. Dąż do szczęścia.
Odkryłem wczoraj głęboko skrywaną, wstydliwą tajemnicę Buki (tej z Muminków): na jesień linieje i zrzuca powłokę. Znalazłem ją ukrytą w lesie. W pierwszej chwili myślałem, że to jej zasuszone truchło i już nigdy więcej zimy nie będzie, ale po bliższych oględzinach okazało się, że to tylko wylinka. Jesień zaczęła się więc nieodwołalnie...
